We leren als begeleider al vroeg de signalen van dissociatie herkennen. Iemand valt stil, kijkt wazig weg, is ineens afwezig. Dissociatie lijkt dan iets dat je ziet gebeuren: iemand gáát uit contact, met zichzelf én met de ander. Maar wat als iemand juist op zo’n moment níet meer dichtbij zichzelf kan blijven, terwijl het van buiten lijkt alsof er niets aan de hand is?

Juist in relaties verliezen we soms het contact met onszelf. Niet expres. Niet bewust. Maar omdat dichtbij jezelf blijven ooit te pijnlijk was. Omdat je als kind weg moest van wat teveel was, en tegelijk niet weg kon bij wie je zo nodig had.

Hoe we onszelf verlaten om verbonden te blijven

Dissociatie ín relatie betekent niet dat iemand geen contact heeft. Het betekent dat je, terwijl je praat, lacht, meedoet, innerlijk eigenlijk heel ver weg bent. Dat je voelt wat de ander nodig heeft, maar niet meer weet wat jij voelt. Dat je te hard werkt, je grenzen overschrijdt, oververantwoordelijk bent of simpelweg denkt: met mij is alles goed, terwijl je het eigenlijk niet meer weet.

Zo houden we de relatie intact. En verliezen we onszelf onderweg.

Wanneer dichtbij jezelf blijven onveilig voelde

Voor veel mensen is dichtbij jezelf blijven niet vanzelfsprekend. Zeker als je vroeger niet gesteund werd in je gevoelens. Of als jouw binnenwereld juist de plek was waar het teveel werd. Dan wordt ‘weggaan van jezelf’ een slimme overlevingsstrategie.

En die neem je mee. Ook naar therapie of begeleiding. Dan lijkt het alsof iemand open is, alles ‘goed’ doet, mee is in het proces. Maar van binnen? Uit. Niet omdat iemand niet wil voelen, maar omdat dichtbij jezelf blijven ooit te veel was.

(H)erkennen en opnieuw leren voelen

Dichtbij jezelf blijven vraagt niet om forceren. Het vraagt om erkenning. Voor hoe spannend het is. Voor hoe logisch het was dat je weg moest. En voor hoe je nu – langzaam, op jouw tempo – weer mag leren voelen. In eigen beheer. In veilige nabijheid.

Dichtbij jezelf blijven is niet vanzelfsprekend. Maar wel mogelijk.

Liefs,
Suzanne