Ben ik koopverslaafd of is het mijn overlevingsmechanisme?

Pakketjes stromen binnen, jurkjes hang ik zonder iets te zeggen op de hangers in mijn kast, schoenen doe ik heimelijk aan als ik ga wandelen, een verstopte schoenendoos in een la. Nieuwe oorbellen die ik stiekem in doe als ik naar mijn werk ga, mezelf verschuilend achter ‘uitverkoop.’

Uit alle macht probeer ik buiten beeld te houden wat ik werkelijk mijn leven inkoop. En ondanks mijn tamelijk geperfectioneerde pogingen tot verdoezelen en achterhouden, valt het mijn man toch nog op.

Ben ik koopverslaafd?

“Je koopt weer erg veel” is een feit. Maar een feit is ook dat dit voor mij nu verlichting betekent, verlichting van gevoelens die zeer doen. Die van het uit contact zijn met mijn familie, die van vernedering dat ze niet voor me vechten, die van verlatenheid, die van ‘als het er op aan komt dan is er niemand,’ die van ‘als ik mijn grenzen aangeef, dan lig ik eruit.’ Dat alles verlicht ik, demp ik met wat ik koop.

Nou, niet alleen met wát ik koop. Het is ook het hele proces eromheen eigenlijk. Het in contact komen met een product, het mezelf er al mee zien rondlopen, het gevoel van vervulling dat het me geeft, het ermee bezig zijn, mijn aandacht verplaatsen van de pijn naar iets moois, mijn hunkering naar schoonheid, comfort en rust, het contact in de winkel, het ‘ik heb contact dus ik besta.’ Het is veelomvattend.

Mijn brein reageert met meer zelfregulatie: dopamines (voor geluk, beloning) en endorfines (voor pijnstilling, welbevinden en geluk) komen vrij wanneer ik in dit koopverslaafde proces zit.

Nood van binnen

En ja, ik weet: als ik overmatig koop, is er ook nood van binnen. Nood aan verzachting, nood aan liefde, nood aan troost. En toch is kopen één van mijn ‘gezondste’ manieren van zelfregulatie als ik overspoeling ervaar of eronder wil houden..

“Je koopt weer erg veel” is als aangesproken worden op mijn overleving, mijn reactie op mijn pijn. Het voelt als betrapt worden op mijn oplossing.

Hoe we overleven soms ook gewoon een vorm van genade is

En dan zeg ik tegen mezelf wat ik ook tegen cliënten zeg. Dat hoe we overleven soms ook gewoon een vorm van genade is. Dat deze vorm van koopverslaafd zijn, helpt om te bewegen tussen pijn en verlichting. En dat dat zo klopt.

Ik versta wat het kopen me vertelt. Én het is ook oké nu en dan. Ik geef mezelf toestemming. Toestemming aan mijn overleving.

Herken je dit koopverslaafde gedrag?

Heb je ook te maken met periodes van overmatig kopen en vraag je je af of je koopverslaafd bent en waar dat gedrag vandaan komt? Laten we het samen onderzoeken.