“Ik probeer de moeder te zijn die ik zelf nodig had.”

Die zin is voor mij de kern van mijn helingsproces. Want mijn moederschap raakt niet alleen mijn kinderen, het raakt ook aan mijn eigen kindertijd. Vooral aan wat ik heb gemist.

Wat emotioneel onvolwassen ouders met je doen

Als kind van een emotioneel onvolwassen ouder leer je vaak niet wat veilige hechting is. Je leert je aanpassen. Stil zijn. Of juist pleasen. Want echte verbinding? Die was er niet, of niet betrouwbaar. Er werd niets (h)erkend. Geen excuses, geen herstel, geen écht contact.

En dan word je zelf ouder.

Herstellen op de breuklijnen

In mijn moederschap ontmoet ik niet alleen mijn kinderen, maar ook mijn eigen pijn. Als ik wil herstellen van de dingen die fout gaan in het dagelijks leven met mijn kinderen – en geloof me, die momenten zijn er, dan raak ik aan oude breuken. Aan dat wat er nooit is geweest: een moeder die zei “het spijt me”, een moeder die echt zag wat ik nodig had.

Herstellen op de breuklijnen betekent dat ik keer op keer terugkom op (h)echt contact. Soms met tranen, soms met schuldgevoel. Maar altijd met de wens om wél te verbinden. Ook als het schuurt.

Hechten is risico nemen

Waar ik nu hecht, vrees ik soms verlies. Want als je niet hebt geleerd dat liefde blijft – ook als je struikelt – dan voelt echte liefde kwetsbaar. En tóch doe ik het. Juist daarom. Want ik wil leren om voluit lief te hebben. Ook als dat betekent dat ik geraakt kan worden.

Hoe je kunt herstellen van emotioneel onvolwassen ouders

Herstellen begint bij erkennen. Niet alleen van je ouders, maar vooral van jezelf.
Dit heeft mij geholpen:

• Toestaan wat er is: gevoelens van verdriet, gemis, boosheid. Alles mag er zijn.
• Stoppen met selectief voelen: liefde en verlies gaan vaak samen. En dat is oké.
• Herstellen in het nu: door het anders te doen met mijn eigen kinderen, geef ik ook mezelf iets nieuws.
• Hulp zoeken als het nodig is: hechtingswonden helen vaak niet vanzelf. Therapie, coaching of groepen kunnen je hierin steunen.

Liefde en verlies horen bij elkaar

Wat ik heb gemist als dochter, probeer ik nu terug te geven – aan mezelf en aan mijn kinderen. Niet door perfect te zijn, maar door aanwezig te zijn. Door terug te komen na een breuk. Door te oefenen met écht contact.

En ja, dat is pijnlijk. En ja, dat is liefde.

Liefs,
Suzanne